14 Nis 2011

Annesizliğime isyanlarım... [23. yıl dönümü]

Ve bir yıl daha devirdim yokluğunun ayaklarına...
Bu kaçıncı etrafa saçtığım öfkem, bu kaçıncı açan azap çiçeği yüreğimde...
Sormadılar ne istersin diye... Sorsalar "gidin" derdim! Her biriniz ayrı ayrı hatırlatıyorsunuz onu bana... Kiminizin saçları, kiminizin bakışları, sözleri, gözleri ve elleri...!!!
Gidin!
Beni zorla zehirlediniz!
Alıştırdınız onun yokluğuna...!!!
Kanıma girdiniz!
Ama unutturamadınız!
Unutamam!
Bir insan kesilen parmağını unutabilir mi hiç? Ya da kanayan yaralarını...???
Kesilen parmağın ardında kalan yarım parmağına baktıkça hatırlarsın kesilen parçanı ya...
Öyle işte...
Aynaya her baktığımda değil kendimi her hissettiğimde hatırlıyorum yokluğunu...

İsyan değil belki ama SORGULUYORUM nedenini...
Sebepsiz değilmiş ya hiçbir şey...
Yokluğunun sebebi ne olabilir ki diye düşünüyorum ve soruyorum içimdeki Allah'a "Neden?"...

Gelmeyecek cevapları bekliyorum Anne... 40 kere değil 40 sn de bir 40 kere diliyorum seni...
Bir yanım uyuşmuş gibi hep... Belki bu yüzden yarım kaldım, söylediklerinizi yarım yamalak anladım...
Hiç sormadılar neden diye... Tam Allah'a sorarken seni, bişeyler istediler benden...
Anlamadım... Sana konsantre olmuştum belki... Neden demediler, neden anlamadın...
Seninle yalnız kalmak istedim belki, yani diğer parçamla... İzin vermediler...

Off anne offf!
Çok yoruldum ben... Acıyor içim her gün. İnsanlar çok acımasızlar, bende öyleyim...
Beraber gitseydik keşke, bekleseydin benide... Paltomu alıp gelseydim seninle...

Bumuydu bana reva görülen ?

Anne, kimi affetmeyeyim ben şimdi...???