Cevabımdır...

Hayatın her dakikasında rol kesmek varken neden debeleneyim sahnelerin tozu toprağı içinde... Neden bekleyeyim biri ayakkabılarımı saklasın da sahneye çıkamayayım ve oyun bozulsun diye... Bu hergün başıma gelen bir şeydi...

Ve ben hayatın her gününde "Bugün başıma ne gelecek acaba?" diye sahneye çıkar gibi her sokağa çıkışımda heycanlanıyorum; yani heycanda başıma her gün geliyor...

Hatta her gün alkış alıyorum; işe gitmek için içinden geçtiğim parkın bahçesindeki lanet çınar ağacının tepesine tüneyip geçiş saatimde kafama pisleyen kargalar tarafından... Yani alkış almak benim için olağan ve sıradandı...

İşte bu yüzden oyunculuğu bıraktım...!!!