Annem...

Tarih: 15/04/1988 yani tam 22 sene önce bugün... Yani tamda o gün iki melek gelip aldı seni benden...

Oysa hiç saklambaç oynamamıştık seninle... Ama sen ilk gözümü kapadığımda saklandın! 22 sene oldu anne... 22 senedir bakmadığım yer sormadığım kimse kalmadı seni, nereye saklandın anne? Ya da kimler sakladı seni ?

Ben hiç çocuk olmadım sen saklandığından beri, seni arayarak büyüdüm, anlamadım yılları... Bazen isyan ettim; okul çıkışlarında çocuklarını almaya gelen anneleri gördüğümde, ağladım sonra, düştüm dedim... ağladım... İnandılar biliyor musun... İnandırdım...

Korktum bazı geceler... Resmine değil kendime sarıldım... Kızgındım sana! Küçüktüm, anlamıyordum gidişini... "Anne" kelimesinin açılımını yap deseler yapamazdım...
Şimdi anlıyorum... ve... Anne: içimi acıtan herşeyde ilk aklıma gelen şeydir... Sanki kalkıp gelebilecekte yattığı yerden beni kurtaracak bütün yüklerden... Allah inancım tam olsada içimdeki tek isyandır annem...

Duvarlara anlattım yokluğunun tarif edemediğim ağrısını... Resimlerinle büyüdüm ama hiçbir anlam yüklemedim o resme baktığımda... O resimdeki sen değildin.. Olmamalıydın... Allah beni neden, daha ben 2 yaşındayken, neye istinaden cezalandırmış olmalıydı ki ?..

İlk aşkımı anlatamadım sana mesela... İlk özel günümü... Saçlarımı bile anneannem ördü hep; sadece pazartesileri o da... Hiç kavga edemedik mesela seninle... Hiç beraber çarşıya çıkamadık... Ne kadar çok şey varmış aslında hayatımda yarım kalan...

Peki neden ben? Hangi sebepten? 2 yaşında nasıl bir günah işlemiş olabilirim ki, Allah bu cezayı uygun görmüş bana ???

Artık hiç biri umrumda değil !!!

Sadece seni çok özledim anne! Özlemek nedir bilmiyorum ama bu ne sol yanımın acısı, ne de diş ağrısı... Bu: 22 yıl anne özlemi çeken bir çocuğun bilinç altına yaptığı intihar saldırısı...