Üst vücudumün sol tarafında açtığın yara geçmezken hala, yokluğunda binlerce kez kestiğim bileklerim bile iyileşti. Açılan yaralarımı yalayarak iyileştirdim ben, bi senin bıraktığın izler yokolmuyor...

Yok, olmuyor... Bu böyle olmayacak !

Kaburgalarımın herbiri omuriliğimden ayrıldı teker teker... Sen bu acıyı bilmezsin; kemiklerin çatırdar seni yaşatan sinirlerden koparken ve her seferinde dirhem dirhem ölürsün... tekrar dirilirsin... ölürsün...
Sen ki celladı olmuştun hayallerimin ve umutlarımın acımasız Azraili...Gözlerin kapalıydı sökerken vücudumdan yüreğimi, ve hiç değişmedi ifaden bir hayatı yokederken...Cebimde tutuyorum bana verdiğin mermiyi, eğer girerse menzile vuracağım hem aşkı hem sevgiyi... Hemde hiç haketmediği yerinden...

Mucize gerek bize, bu aşka... Bir Musa olmalı; bizi ayıran kızıldenizi birleştirmeli, bir Tanrı olmalı seni bana tekrar sevdirmeli...